ÇOCUKLUĞUMA ZİYARET...

40 yaşındayım artık...Ama hala, zaman zaman, büyüdüğüm evimin sokağına gidiyorum. Mesela bugün yine gittim, arabayı apartmanımızın önüne park ettim. Gizemle her gün oturduğumuz, ne varsa konuştuğumuz, hayaller kurduğumuz o duvara oturdum yine…Biz mahalle çocuğuyuz. Biz apartmanlar önü duvarlarda saatlerce oturan , muhabbet eden, gülen, eğlenen çocuklarız sonuçta.

Sonra bahçeye doğru yürüdüm. Bahçedeki ağaçlara baktım, izledim uzun uzun. Hepsi benim gibi büyümüştü:) Ama ben o ağaçlar kadar uzayamamıştım tabi:) neyse... Arka bahçedeki çam ağacından düşen minik kozalaklar vardı yerde, onlardan aldım 4-5 tane, sonra tam garaj kapısının önünde limon ağacı vardı ondan da 3 tane kopardım. Çocukluğumdan , yetişkinliğime “bir hatırlatıcı” getirmek istedim sanırım. Sonra kafamı kaldırdım etrafa baktım, beni gören var mı diye. Zira komşularımızdan kimler hala orada oturuyor bilmiyorum. Beni görenler kesin bu kadın deli mi filan dedi, şüpheli ve saçma durduğuma eminim, ama orayı , o bahçeyi, çocukluğumu solumaya ihtiyaç duydum yine.

Bazen sen kocaman bir kadın olsan da, kendini çok küçük hissetmek istersin, annenin veya babanın minik kızı olduğun, çocukluk yatağına uyku saatinde , evdeki herkesi öpüp yatmaya gittiğin, kitabını okuduğun, sonra da uyuduğun yatağını özlersin. Öyle uzun uzun değil ama bir nefeslenmek , bir mola vermek , bir benzin almak gibi..Kendi yetişkinlik yolunda , hayatında mutsuz olduğun için değildir bu istek,  sadece bir an tüm sorumluluklarından sıyrılıp tekrar çocuk olduğun anlarda bi soluklanmak istersin..Yeniden güç toplamak için..

Ben şanslıyım biliyorum. İzmir’de doğdum, İzmir’de okudum, burada çalıştım, burada ailemi kurdum ve hala burada yaşıyorum. Çocukluğumla aram 20 dk..ve bu mesafeyi bilmek beni çok rahatlatıyor. 

Ancak…

Senin mesafen çoksa, veya yaşadıklarından dolayı dönmek istediğin bir çocukluğun yoksa  ya da döndüğünde o koca odalar boşsa, sana da kocaman sarılıyorum bunu bil arkadaşım..

Çok Sevgiler

Simge